AMÎN KELİMESİNİN KÖKENİ HK. (1)

Sayın hocam; Kuranı kerimde amin kelimesi

Ahkaf 17 ayetinde اٰمِنْۗ iman et

Bakara 259 ayetinde عَامٍ: yıl olarak geçiyor.

Biz hangi yazılışıyla amin diyoruz da  Allah kabul etsin manasına geliyor...

Cevap: Kanaatime göre Âmîn kelimesi köken itibariyle Arap­ça değil, Arapça ile müşterek köke sahip İbranca'dan ve Âramca'dan Arapçalaşmış bir kelime­dir.  Ya­hudiler de dualarının sonunda Âmîn derler, Hıristiyanlar da. Yalnız onlar kelimeyi Amen şeklinde telaffuz ederler.

Kelime’nin kökeni hakkında oldukça doyurucu açıklama yapan Erdem Sargon, TDV Ansiklopedisinde özetle şöyle demektedir:

Hakkında değişik görüşlerin bulunduğu Âmin kelimesi hakkında başlıca iki görüş vardır. Birine göre Amin kelimesi, İbranice ve Süryanice’den Arapçaya geç­miştir. Çünkü Yahudîler ve Hıristiyanlar da bu kelimeyi amen şeklinde (âmen/ âmên) telaffuz ederler. Esas itibariyle kelime “kabul et” anlamında değilse de Allah’a hitaben kullanılan bir terimdir.

Kelime, Kitâb-ı Mukaddes’in pek çok yerinde amen şeklinde geçer. Ana Sami dilde kelime sağ taraf, yümn (uğur), doğru, güvenilir kökünden türemiştir.

Kelimenin temelde Arapça olduğu görüşünde olanlara göre Âmîn, inanmak, güvenmek anlamındaki emn kökünden gelmiştir. Emîn sıfatının hafifletilmiş telaffuzu emin aynı kökten ve aynı anlamda bulunan Âmin sıfatı da vardır.

Bazıları da Âmîn kelimesinin, Allah’ın ef’âl isimlerinden yahut ünlem ismi olduğunu ileri sürmüşlerdir. Bu durumda âmînin İbrânîce ve Ârâmîce-Süryânîce’de olduğu gibi Arapçada da “doğru, şüphesiz, gerçek” mânasını taşıdığı ortaya çıkmakta ve uygulamadaki kullanılış biçimi de bunu desteklemektedir.

(devamı yarın..)