İNSAN HAKLARI (2)

(...dünden devam)

İnsanlar arasında artan lüks, maalesef diğer canlıların aleyhine gelişmektedir. Yirminci yüzyıl insanı daha insancıl, daha şefkatli gibi görünmekte ise de gerçekte en merhametsiz, en öldürücü hale gelmiştir. Tarihin hiçbir döneminde bugünkü kadar hayvan öldürülmemiştir. İlkel âletlerle sınırlı sayıda hayvan öldürülürken modern teknoloji ile bir günde milyonlarca hayvan öldürülmektedir.

Haksız yere hiç kimsenin canına, malına ve namusuna dokunulamaz. Yüce Allah tüm mâsûm insanları kastederek: “Allah'ın haram kıldığı canı haksız yere öldürmeyin.” (İsrâ: 33) buyurmuş ve Allah'ın hâlis kullarının, haksız yere cana kıymayacaklarını vurgulamıştır (Furkan: 68).

2) İkinci temel hak inanma hakkı, din ve vicdan özgürlüğüdür.

Kur'ân'a göre herkes düşünce ve inanç özgürlüğüne sahiptir: "Dileyen inansın, dileyen inanmasın." (Kehf: 29), âyeti ve benzerleri, bu özgürlüğü vurgulamaktadır. Hiç kimse bir inanca zorlanamaz. Zaten zorla, baskıyla inanç olmaz: "Dinde zorlama yoktur." (Bakara: 256)

Vicdanlar üzerinden baskının kalkmasını isteyen Kur'ân, daha ilk sûrelerinden olan Kâfirûn Sûresinde din ve vicdan özgürlüğünü şöyle vurgulamıştır: "Sizin dininiz size, benim dinim banadır." (Kâfirun: 6)

Kur'ân'ın getirdiği din ve vicdan özgürlüğü prensibi, çeşitli sûre­lerde vurgulanmaktadır. Hz. Muhammed'in görevi, insanları dini kabul et­meğe zorlamak değil, gerçeği anlatmaktır:

"Öğüt ver, çünkü sen ancak öğüt verensin. Onların üzerinde zorlayıcı değilsin." (Ğâşiye: 21-22), “Elçinin görevi sadece açıkça duyurmaktır." (Ankebût: 18, Nûr: 54) gibi pek çok âyet, Peygamber'in görevinin, insanları zorlayarak yola getirmek değil, gerçekleri duyurmak olduğunu bildirmektedir. Bunlar, vicdan özgürlüğünün en güzel kanıtlarıdır.

Savaşı emreden âyetler, müşrikleri zorla dine sokmak için değil, onların saldırılarına karşı koymayı, şerlerini savmayı, vicdanlar üzerindeki baskılarını kaldırıp herkesin özgürce inandığı dini uygulamasını sağlama amacına yöneliktir. Ayrıca:

"Allah sizi, din hakkında sizinle savaşmayan ve sizi yurtlarınız­dan çıkarmayan kimselere iyilik etmekten, onlara adâletli davranmaktan menetmez. Çünkü Allah, adâlet yapanları sever. Allah sizi, ancak din hakkında sizinle savaşan, sizi yurtlarınızdan çıkaran ve çıkarılmanıza yardım eden kimselerle dost olmaktan men eder. Kim onlarla dost olursa işte zâlimler onlardır.!" (Mümtehine: 8-9) âyetleri, Kur'ân'ın savaşılmasını emrettiği insanların, başka din ve inanç mensubu, kendi halinde, barışçı insanlar değil, Müslümanlara saldırmış, onlara işkence etmiş, onları yurtlarından sürmüş, mallarına mülklerine konmuş Mekke müşrik-leri ve onların müttefikleri olduğunu gösterir. Yoksa Hz. Peygamber, Medine'ye geldiği zaman Kitâb ehli olan Yahûdîlerle savunma ittifakı kurduğu gibi, hayatlarının sonlarına doğru çıktığı Tebuk Seferinde de birçok Hıristiyan emîrlerle saldırmazlık ittifakı yapmış, kimseyi din değiştirmeğe zorlamamıştır.

(devamı yarın..)