İSMAİL İLE İLGİLİ HURAFE (4)

(...dünden devam)

Hz. İbrâhîm, zaman zaman gelir, Hâcer'le oğlunun durumlarını so­rardı. İsmâ‘îl’in ilk evlendiği sırada gelmiş, İsmâ‘îl’i evde bulamadı. Ken­disini tanımayan gelininden İsmâ‘îl’in nerede olduğunu sordu, o da koca­sının, rızık temini için çıktığını söyledi. İbrâhîm gelinine, geçim durum­larını sordu; gelin sıkıntı çektiklerini söyleyerek durumlarından yakındı. İbrâhîm gelinine:

– Kocan gelirse ona selâm söyle ve kapısının eşiğini değiştirmesini söyle! dedi.

Eve döndüğünde bir şeyler sezen İsmâ‘îl, karısına ne olduğunu sordu, karısı da:

– Bir ihtiyar geldi, bize seni ve geçimimizi sordu. Sıkıntı içinde olduğumuzu söyledim. Sana selâm söyledi ve kapının eşiğini değiştirmeni öğütledi.

İsmâ‘îl:

– O babam idi. Bana senden ayrılmamı emretmiş, haydi sen âilene git! diyerek karısını boşadı ve başka bir kadınla evlendi.

Hz. İbrâhîm, bir başka gelişinde yine İsmâ‘îl evde yoktu. Yeni gelini, tanımadığı İbrâhîm’e, İsmâ‘îl’in, rızık kazanmak için gittiğini söyledi. Du­rumlarının nasıl olduğu sorusuna Allah’a hamd-ü senâ ederek cevap verdi. Sıkıntı içinde olmalarına karşın hallerinden yakınmadı.

İbrâhîm de:

– Kocan gelirse ona selâm söyle ve kapısının eşiğini korumasını emret! demiş.

Eve döndüğünde durumu haber alan İsmâ‘îl, babasının, yeni gelininden memnun olduğunu anladı.

Bir süre sonra yine Mekke’ye gelen İbrâhîm, oğlu İsmâ‘îl’in, Zemzem yanındaki ağaç altında kendisi için ok yonttuğunu gördü. Baba oğul birlikte ok attılar. Sonra oğluna:

– İsmâ‘îl, yüce Allah bana şurada bir ev yapmamı emretti, bana yardım eder misin? dedi ve eliyle o yüksek yere işâret etti. İsmâ‘îl de:

– Rabbin sana ne emrediyorsa yap, sana yardım ederim, dedi.

İşte böylece Hz. İbrâhîm, oğluyla birlikte Ka‘be'yi yapmağa başladı. İsmâ‘îl taş taşıyor, İbrâhîm de yapıyordu. Temel yükselince, bugün Makā­m-ı İbrâhîm (İbrâhîm'in durduğu yer) denen taşı iskele olarak koydular. İbrâhîm onun üstüne çıktı. İsmâ‘îl taş veriyor, Hz. İbrâhîm de iskele olarak kullandığı o taş üstünde durup Ka‘be'nin duvarlarını örüyordu. Duvarları örerken şöyle diyordu: "Rabbimiz, bizden kabul buyur, kuşkusuz sen işitensin, bilensin..." (Buhârî, Bed'u'l-halk, bâb: Yeziffune’n-neslânu fî’l-meşy)

İsmâîl'in, Cürhümlü kadından doğan oğulları, Arap kabilelerinin ataları olmuşlardır.

Mu'tezile'den Kadî'ye göre bu hikâyede anlatılanların çoğu, mantığa aykırıdır. Çünkü Hz. İbrahim'in, âilesini ve çocuğunu, yiyecek ve içecek bir şeyin bulunmadığı bir yere götürüp koyması caiz değildir. Sara'nın sözüne uyarak onları evden uzaklaştırması gerekince Şam diyarında herhangi bir yere götürmesi mümkün iken ne diye onları susuz bir yere götürüp bıraksın?

(devamı yarın..)