KÜFÜRDE DEVAM EDENİN İNKÂR ISRARI (5)

(...dünden devam)

Mekke müşriklerinin, Peygamber'in, Kur'ân'ı başkalarından öğren­diğini söyledikleri başka âyetlerde de geçer. Onların bu tür sözleri, Nahl Sûresinin 130’ncu âyetinde de geçmişti. Âyetlerin ifadesinden yalnız bir kişinin değil, birçok kimsenin böyle söylediği anlaşılıyor. Müşrik liderlerinden herhangi biri, Hz. Muhammed aleyhinde bir söz ortaya atınca ötekiler de ona katılıyor ve bu söz ağızlarda dolaşmaya başlıyordu.

Bu sözleri ona öğrettiğini, ona yardım ettiğini sandıkları kimseler de Mekke'de bulunan bir iki Hıristiyan kişi idi. Müşriklerin bu iddiâları, Hz. Peygamber’in, Mekke'de peygam­ber­likten önce bazı Hıristiyanlarla otu­rup sohbet ettiğini gösterir. Onun bu sohbetleri, peygamberliğinden sonra da devam etmiştir. Nitekim Tâif'ten dönerken Rebî'a'nın oğullarına âit bir bağda Ninova'lı Hıristiyan 'Addâs ile bir miktar sohbet etmişti (İbn Hişâm, Sîretu'n-Nebîy: 2/29-30). Zaten o zaman dindar kişilerin, Kitap ehli insan­larla temas kurması, konuşması gayet normaldir. Hz. Muham­med (sav) de peygamberliğinden önce, atalarının putperestlik dinini beğenmez, uzlete çekilip Allah'a kulluk eder, gördüğü Hıristiyan kişilerle de konuşur, hattâ onların Tevrat ve İncil'den anlattıkları hikâyeleri dinlerdi. Böylece Tevrat ve İncil'in muhtevâsı hakkında şifâhî olarak bazı şeyler öğrenmişti. Bu öğrendikleri, kendisini daha çok zühde, Allah'a bağlanmağa sevk etmiş olabilir.

Fakat sonradan ona gelen vahiy, tamamen melek tarafından ona üflen­miştir. Hâşâ o, insanlardan duyduğu sözleri vahiy diye ortaya atsaydı, önce ona bu sözleri öğretmiş olanlar itiraz eder: "Ne vahyi, bunları biz sana öğrettik" derlerdi. Kaldı ki onunla sohbet eden Hıristiyanlar da ona gelen sözlerin, eski kitapların kaynağından doğan İlahî vahiyler olduğunu kabul etmiş, bunları dinleyip duygulanmış ve ağlamışlardır. Kasas Sûresinin 52-53’ncü, İsrâ Sûresinin 107-109’ncu, 'Ankebut Sûresinin 47’nci, En'âm Sûresinin 114’ncü ve Ra'd Sûresinin 36’ncı âyetleri, Kitap ehlinden bazı kişilerin, Hz. Mu­hammed (sav) ile görüştüklerini ve ona gelen vahiylerin, Allah'tan geldiğine inandıklarını gösterir. Tabii bu, onların, dinlerini bıra­kıp Müslüman oldukları anlamına gelmez. Ancak Hz. Muhammed (sav)e gelen sözlerin, Allah kelâmı olduğunu kabul ettiklerini ifade eder. Çünkü bu sözler, öteki İlâhî kitaplardaki genel prensipleri içermektedir. Zaten bütün peygamberlerin davet ettikleri genel prensipler aynıdır: Tek Allah'a kulluk etmek. Fakat bu prensipler, Hz. Muhammed(sav)e vahiy ile bil­dirilmiştir. Aksi takdirde o ümmî toplum içinde yetişmiş ümmî bir insanın, bu İlâhî gerçekleri bu kadar erişilmez bir edebî üslûb içerisinde anlatması mümkün olmazdı. Aradan ondört asır geçmesine ve insanlığın bu kadar ileri bir düşünce düzeyine ulaşmasına rağmen bugün dahi bir köyde yetişen kimsenin, kendi kendine dahi olsa kitaplar okuyup kendisini yetiş­tirmeden edebî bir kitap yazması veya söyleyip yazdırması, toplumu yönetecek yasalar, prensipler koyması mümkün değildir. Bu, bugün olmadığına göre ondört asır önce hiç olmazdı.

(devamı yarın..)